Bubrežni bolesnici koji se nalaze na dijalizi ne mogu bezbrižno da otputuju ni u jednu banju ili planinu u Srbiji na oporavak i rehabilitaciju, jer ova lečilišta nemaju u svom sastavu aparate za dijalizu. To znači da su bolesnici tada prinuđeni da odlaze do bolnica u tim mestima ili da putuju do najbližih gradova na terapiju, a u slučaju da požele da odu u inostranstvo – čeka ih mukotrpan posao sakupljanja dokumentacije, pripreme za nekoliko dana odmora i odabir bolnice gde bi mogli da idu na tretmane.
Troškovi dijalize u inostranstvu su visoki, pa tako u Crnoj Gori jedna dijaliza košta 145 evra, u Grčkoj oko 220, u Hrvatskoj 190, u Nemačkoj i Austriji oko 240, u Švedskoj oko 600 evra. Naša zemlja pacijentu plaća tretman onoliko koliko on košta kod nas, a ne u zemlji boravka. Ako bi pacijent, recimo, otišao na more u Grčku, morao bi iz svog džepa (posle niza priprema) za dijalizu da izdvoji onoliko novca koliko košta dobar desetodnevni aranžman.
U RFZO-u kažu da su 2010. godine usvojili propis da osobe na dijalizi mogu da plate troškove ove usluge u inostranstvu, a da po povratku u zemlju, novac koji su u inostranstvu dali za tu uslugu refundiraju u RFZO, ali do visine troškova dijalize u Srbiji.
Na taj način, objašnjava Sanja Mirosavljević, pr RFZO-a, prvi put je dijaliziranim pacijentima omogućen poslovni ili turistički odlazak van Srbije.
– Sa udruženjem pacijenata dogovoreno je da svi pacijenti koji planiraju put u inostranstvo, 30 dana pre puta obaveste svoju matičnu filijalu da idu na put kako bi RFZO za period koji ti pacijenti provode u inostranstvu prestao da finansira dijalizu u ustanovi u kojoj se oni dijaliziraju u Srbiji, a sve u cilju da se ne bi duplirali troškovi. Podsećamo da se oboleli pacijenti dijaliziraju oko 14 puta mesečno, odnosno oko 150 puta godišnje a da svaki dijalizni tretman u zdravstvenim ustanovama u Srbiji RFZO plaća gotovo 10.000 dinara. U Srbiji je trenutno na programu dijalize više od 4.500 osoba i taj broj se, nažalost, svake godine povećava – istakla je Mirosavljevićeva.
Da bi ostvario pravo, osiguranik koji se nalazi na hemodijalizi u kućnim uslovima 30 dana pre odlaska u inostranstvo treba pismom da obavesti matičnu filijalu o terminu i dužini boravka u inostranstvu, dok osoba koja ide na hemodijalizu u zdravstvenu ustanovu, osim matične filijale, treba da obavesti i tu ustanovu. Naknada za hemodijalize osiguranom licu u inostranstvu isplaćuje se na osnovu pisanog zahteva i prevedene medicinske dokumentacije, koju je overio sudski tumač i računa o naplaćenim troškovima hemodijalize u inostranstvu.
Pravo rešenje za sve pacijente na dijalizi, ipak, je odlazak na transplantaciju bubrega koja bi im omogućila da vode jedan potpuno normalan život, koji ne zavisi od svakodnevnog odlaska u bolnicu. Nažalost, u Srbiji se i dalje radi mali broj presađivanja organa u odnosu na broj bolesnika kojima je on potreban.
Na pitanje upućeno Ministarstvu zdravlja da li je moguće da se aparati za dijalizu postave u banjskim centrima, odgovoreno je da se usluge hemodijalize, s obzirom na to da se radi o pružanju specijalizovanih zdravstvenih usluga, mogu pružati samo u stacionarnim zdravstvenim ustanovama, odnosno u opštim bolnicama, kliničko-bolničkim centrima, klinikama u okviru kliničkih centara, u pojedinim domovima zdravlja koji imaju obezbeđene propisane uslove za to, kao i specijalnim bolnicama za interne bolesti (Mladenovac, Lazarevac, Vrnjačka Banja). „Ove usluge ne mogu se pružati u specijalnim bolnicama za rehabilitaciju, koje su specijalizovane za rehabilitaciju i fizikalnu medicinu”, naglasili su u Ministarstvu zdravlja.
[politika.rs, 23.03.2012.]